Als je hulp zoekt bij een coach of therapeut heb je op een of andere manier last van geestelijk lijden. Daar wil je graag een oplossing voor en het liefst ook snel. In de therapie sta je werkelijk even stil bij jezelf. Zodra je dat doet, ga je steeds meer voelen. Soms zelfs nog meer ongemak. Je krijgt het idee dat je jezelf kwijt bent en er is vaak een verlangen voelbaar om dichter bij jezelf te zijn. Waar komt dat gevoel vandaan?

Phil Bosmans zegt het mooi. “Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden, zo heeft een mens de liefde nodig om mens te worden”. Dat dit klopt, voel je als kind intuïtief al aan. Dus je ontwikkelt een scala aan methoden om die liefde binnen te halen. Je neemt een vorm aan waarvan jij als kind denkt dat je er het meeste liefde mee kunt ontvangen. Dus heel lief zijn, heel goed leren, heel goed……vul maar in. Een andere mogelijkheid is dat je je kont tegen de krib in gooit en dwars gaat liggen. Je doet juist niet wat er van je gevraagd wordt. Of je wordt heel zelfstandig en zoekt alles zelf wel uit.
Welke strategie je ook kiest, dat deel waar geen winst mee te behalen lijkt, onderdruk je of negeer je in jezelf. Als je bijvoorbeeld geen troost ervaart als je huilt, onderdruk je je verdriet. Of je onderdrukt je boosheid als die slecht wordt verdragen. Zo ontwikkel je aan de buitenkant een ideaal zelfbeeld en een ideaal zelf. Die kan gaan richting rebels of juist meer meegaand. Dat wordt jouw format.
Binnen veel stromingen in de psychologie is men het er over eens: als je gecreëerde ideale zelf te ver af staat van je “ware zelf” ontstaat er spanning, verwarring, vervreemding en onrust. Op een gegeven moment is dat niet meer vol te houden. Veel psychische problemen zijn hier op terug te voeren.

Dan denk je misschien, dan laat je dat ideale zelf toch los? Maar dat is niet zo eenvoudig. Alles in en om jou is erop gericht dat jij in je format blijft.  Je bent ervan overtuigd dat er dan van je wordt gehouden of erkenning krijgt. Maar eigenlijk weet je dat dit een valse belofte is. Want hoe vaak heb je niet je best gedaan en kreeg je niet je verwachte erkenning?
Ondertussen heb je als het ware je eigen gevangenis gebouwd. Daar van loskomen vraagt enorm veel moed. Het is een heel proces om weer helemaal op eigen benen te staan en je onafhankelijk te maken van je omgeving. Als het je lukt, verdwijnt het gevoel van vervreemding, onrust en spanning. Er komt ontspanning en delen die in de verdrukking zaten, krijgen de kans om op een nieuwe en constructievere manier beschikbaar voor je te zijn.

Als je stil staat bij je gevoel, voel je van alles. In mijn praktijk breng ik je naar dat gevoel toe en help ik je dus niet van je ongemak af. Want je ware zelf lijdt eigenlijk onder het juk van je ideale zelf. Ik leer je juist je ongemak te verdragen en erbij te ontspannen. Dan pas komt er rust, gemak en ruimte voor iets nieuws. En dan is het aan jou de vraag: welke spoor volg je? Wat vertrouw je? Alle gedachten in je hoofd? Of je eigen diepere wijsheid?

Wees dus voorbereid op de reis die je gaat maken, van spoor wisselen voelt soms als een sprong in het diepe. Dat kost tijd. Dat hoeft ook niet in één keer. Dat kan ook stapje voor stapje. Maar geloof me, door je nieuw gewonnen vrijheid ervaar je meer gemak en wordt je leven echter en levendiger.